พอก้าวเท้าเข้าสู่รั้วประตูบ้านในเวลาบ่ายโมงกว่า สิ่งแรกที่คิดถึงก็ยังคงเป็นไวไว
ที่วันนี้คิดถึงมันตลอดตั้งแต่วางโทรศัพท์จากแม่
แม่บอกให้มันรอเราก่อนทั้งๆที่อาการมันแย่มาก
พอเข้ามาถึงบ้านรีบมองหา ภาพที่เห็นคือมันตัวแข็งแล้ว มันตายแล้ว
เรามาไม่ทัน ไม่ทันแล้วจริงๆ มันรอไม่ไหว
ใจนึงก็ดีใจที่มันตาย มันจะได้ไม่ต้องมาทรมานอยู่ทุกวัน
รู้สึกแย่ เสียใจมากที่กลับมาหามันไม่ทัน ทั้งๆที่มันก็รอ
ในเวลา แค่เกือบๆ 2 ชม มันคงไม่ไหวแล้วจริงๆ มันรอไม่ไหว
ทุกภาพยังคงจดจำได้ดี ขุดหลุมฝังมันด้วยมือตัวเอง ทั้งๆที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
เสียใจที่ไม่ได้มาบอกลา ชาติหน้าเรามาเจอกันใหม่ แกเป็นแมวที่ดีมาก อยู่กันมาก็เกิน 15 ปีเห็นจะได้
ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้เลย ขนาดแกจะตายแกยังไปหลบ ดีที่แม่ไปเห็นเลยได้ตายบนผ้าที่นุ่มๆ
ไม่เคยเรียกร้องขออะไร ให้อะไรก็กิน ไม่ให้ก็ไม่เคยมาร้องขอ
เป็นแมวที่มารยาทดีมาก เป็นแมวตัวแรกที่เราเลี้ยงและรักมากนะ
ถึงแกจะตายไปแล้ว แต่ทุกๆวัน ภาพของแกก็ยังคงอยู่
จะคิดถึงทุกวัน จะรักตลอดไป ขอให้แกไปสบายและโชคดีนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น